Overdracht van afschuiving door ankers, afschuifkluft en wrijving

Zie het volgende artikel voor een gedetailleerde beschrijving van alle opties en hun invoer:

Lastoverbrengers in 3D Detail

Elementen voor het overbrengen van lasten

Lastoverbrengers bestaan uit twee entiteiten: de oplegplaat en het enkele anker. Laten we beginnen met de oplegplaat. Om de positie te specificeren, moeten een referentievlak en -rand worden geselecteerd. Deze definiëren de oorsprong van de coördinaten van waaruit de X- en Y-afstanden worden gemeten. Er zijn twee vormdefinitieopties, Rechthoekig en Veelhoekig.

De oplegplaat is verbonden met het betonelement door een contact dat drukspanningen overdraagt en, indien de gebruiker dit wenst, ook schuifspanningen kan overbrengen. Er zijn drie mechanismen voor dwarsoverdracht die kunnen worden geselecteerd:

• door wrijving
• door ankers
• door afschuif kluft

Met de software is het niet mogelijk om deze overdrachtsmechanismen te combineren.

Voor de optie met wrijving moet de ontwerpwaarde van de wrijvingscoëfficiënt worden ingevoerd. Voor de optie met een kluft moet het staalprofiel, inclusief geometrie en positie, worden ingevoerd.

De oplegplaat kan een puntbelasting of een groep krachten overbrengen. Voor een puntbelasting kan het model belast worden met zes interne krachten (Fx, Fy, Fz, Mx, My en Mz) op elke positie op de bodemplaat. Voor een groep krachten kunnen gebruikers de posities, intensiteiten en richtingen van de krachten invoeren in een tabel, waardoor een algemene positionering op de oplegplaat mogelijk wordt.

Een tweede lastoverbrenger, het enkele anker, kan worden toegevoegd en verbonden met de oplegplaat om bijvoorbeeld een voetplaat van de kolom te creëren die met vier ankers is verankerd (zie onderstaande figuur). Het is ook mogelijk om losse ankers zonder voetplaat te modelleren.

Meer informatie over de onderlinge verbinding met de oplegplaat is te vinden in de Theoretische achtergrond.

Qua positie en geometrie zijn de ankers gerelateerd aan het oppervlak en de rand van het blok, inclusief de bepaling van de relatieve positie zoals bij de oplegplaat. Natuurlijk is het mogelijk om de lengte van het anker in het beton en de lengte boven het betonoppervlak te specificeren.

De ankers zijn geïmplementeerd in twee varianten:

• In het werk gestorte - Wapening
• Chemisch achteraf geplaatste ankers

Voor de wapening wordt de aanhechtsterkte gebruikt volgens EN 1992-1-1 hfdst. 8.4.2. Daarnaast is het mogelijk om het verankeringstype voor dit type anker te specificeren zoals voor conventionele wapening.

Voor lijmankers is het mogelijk om direct de aanhechtsterkte in te voeren, die de gebruiker kan vinden in het technische informatieblad van de fabrikant. Merk op dat het noodzakelijk is om de ontwerpwaarde van de aanhechtsterkte in te voeren.

Een grondige beschrijving van het gedrag van de onderlinge verbinding tussen het anker en de oplegplaat wordt beschreven in de Theoretische achtergrond.

Bekende beperkingen

Aangezien Detail slechts een hulpmiddel is en geen technisch oordeel kan vervangen, is een goed begrip van de functies, voordelen en beperkingen noodzakelijk. Lees de volgende beperkingen, waarmee rekening moet worden gehouden:

• In Detail worden de ankers alleen gecontroleerd op treksterkte. Het is noodzakelijk om Connection te gebruiken voor afschuif- en interactiecontroles.
• Alleen modellen die verankerd zijn via de grondplaat en alleen Direct contact kunnen worden geïmporteerd naar Detail (vanuit Connection).

Voor een volledige lijst van beperkingen met verdere uitleg, zie het artikel: Bekende beperkingen voor 3D Detail

Vrijgegeven in IDEA StatiCa versie 24.1